Patrzę w lustro i nie mogę wyjść z podziwu - jak można doprowadzić się do takiego stanu!! Złowrogie cienie pod oczami, spękane wargi, spracowane ręce, koszmarne paznokcie, złaknione balsamu i dotyku ciało ... taaa - jestem kobietą! Jestem kobietą, która wychodząc/wybiegając rankiem do pracy nie zakłada ani grama make-upu (na tyle jednak przytomną, żeby ubrać się w ukochany zapach;), która od lat już nie założyła buta na obcasie czy zwiewnej sukienki, której kobieca ANIMA ustąpiła sporo miejsca męskiemu, ‘abnegackiemu’ ANIMUSOWI, która dosłownie padaPada z nóg (kiepsko golonych) jak tylko jest ku temu okazja …. Jak inne kobiety-matki-pracujące TO robią, że wyglądają jak letnie marzenie – korzystają z dobrodziejstw fast fooda, powierzają dzieci opiece dziadków, są obrzydliwie bogate i regularnie zachodzą do salonów piękności czy są tak doskonale zorganizowane, że na wszystko im wystarcza czasu? Miewam czasami swoje napady ‘zazdrości’, zwłaszcza w takie dni jak ten, kiedy wracam po 12 godzinach do domowych pieleszy i tu czeka na mnie praca na kolejnych 12 godzin. Żeby tak móc się przenieść do równoległej rzeczywistości, w której doba by miała 32 godziny. … Czuję się jak Kopciuszek-Kocmołuch, tylko bez nadziei na cudowną metamorfozę i wspaniałego księcia – zamiast karety mam stare auto, zamiast księcia mam kogoś, kto na moim aucie namiętnie wypisuje ‘love’ (czy ja mam 15 lat!!!!). Taaaaaaaaaa jestem kobietą, mogę sobie tylko teoretycznie zanucić.